Sinds 7 oktober leven Joden in angst, wrok en eenzaamheid

En het onzegbaar vreselijke geweld, zorgvuldig vastgelegd met headcams, de wreedheid en de de vreugdekreten en wilde triomfgebaren tijdens het pronken met en meesleuren van de lichamen van (half)dode jonge mensen achter trucks, katapulteerde ons terug naar een duistere periode van voor de beschaving – een tijd waarin ongeschreven en geschreven regels voor menselijke betrekkingen niet bestonden, of zonder pardon geschonden mochten worden. Met de schok over Israëls ontluisterende zwakte op die gruweldag; met het eenzijdige dader-slachtoffer-narratief van het Israëlisch-Palestijnse conflict bij de demonstranten; met de frustratie over hun onwetendheid over de geschiedenis en de achtergronden van het Midden-Oosten, terwijl zovelen er desondanks op sociale media stellige meningen over verkondigen; maar ook met de afschuw over het geweld dat zovele Palestijnse burgers treft en de pijn daarover. Er wordt geworsteld met de identificatie van het land dat we kenden, en dat nu zo’n hevige oorlog voert; met de pijn om de media die stelselmatig essentiële feiten weglaten en hun kritiek op Israël niet verhullen; met de grote haat die het conflict losmaakt, niet alleen ten aanzien van Israëliërs maar ook van Joden, en die bovendien de vraag oproept of die haat niet al bestond vóór Israëls keiharde optreden; met de schok om het gemak waarmee Israëls oorlogsvoering vergeleken wordt met de daden van de nazi’s – waarmee in een moeite de Holocaust verjaard verklaard is; met de ontzetting om de besmeuring van Joodse graven, monumenten, namen, het straffeloze verdoemen van de Holocaust; met het stellige gebruik van definities als ‘genocide’ en ‘kolonisatie’, die tot veroordeling en canceling leiden en tot de algehele uitsluiting van Joodse en Israëlische kunstenaars, wetenschappers en schrijvers om dingen waar ze niets aan kunnen doen; met de uitsluiting van Joodse studenten op universiteiten wereldwijd.

Author: Jessica Durlacher

---