Is Donald Trump ooit te raken door een kunstenaar, zoals Nixon dat was?

Guston was altijd al een groot talent geweest (een virtuoos, De Chirico-achtig schilderij dat hij al maakte op zijn zeventiende getuigt hier op de tentoonstelling van) en nadat hij als mid-dertiger in New York in contact was gekomen met schilders als Jackson Pollock, Mark Rothko en Franz Kline werd hij al snel een van de voormannen van het abstract expressionisme, dat in de jaren vijftig uitgroeide tot hét symbool van de nieuwe, vrije geest die de Amerikaanse kunstscene trots en zelfbewustzijn had gegeven. Het is al schokkend om te beseffen hoeveel de Nixon-jaren en de Trump-jaren op elkaar lijken (wat ook mooi was te zien in de John and Yoko-film One to One, die liet zien dat de intensiteit van het anti-Nixon-protest misschien nog wel groter was dan het protest nu, mede doordat de tijdgeest toen een stuk progressiever was), maar ook dat de manier waarop Nixon en Trump worden neergezet veel overeenkomsten vertonen. Het is een geestig werk, maar als kritiek werkt het niet: All Things Trump bevestigt vooral zijn status als egomane, zelfvoldane narcist die onaantastbaar is voor elke kritiek uit de buitenwereld – je hoeft maar te bedenken dat dit slechts een fractie is van alle spullen die er over hem zijn gemaakt (en die hij deels zelf op de markt heeft gebracht) om te beseffen dat dit eigenlijk een milde versie van de werkelijkheid is.

Author: Hans den Hartog Jager

---