In zijn biografie neemt Bennie Jolink afstand van ‘de Bennie’ die anderen van hem hebben gemaakt

Tegelijkertijd beschrijft hij evenzo de samenleving van zijn latere en jonge jaren, waarin allerlei moeilijk plaatsbare figuren rondliepen: mannen in veel te grote, half versleten maatpakken die het in de maatschappij net niet haalden – het waren dat soort pakken waar Normaal zich in presenteerde, als zonderling bandje dat ondertussen wel de brave kleding van de oude lui droeg, zij op enigszins onaangepaste wijze. We lezen over het gat in de heg bij Jolinks ouderlijk huis dat maar niet wilde dichtgroeien, zelfs niet nadat de dronken veldwachter, die er iedere week in kieperde, al jaren dood was; over het „gigantisch smerige” Heineken, waar „je heel veel van moet drinken omdat het dan het snelst went”; en over de meester van de vierde klas die „over het vertellen over de Tachtigjarige Oorlog bijna net zo lang deed als die oorlog duurde”. Alle bekende wapenfeiten van Normaal komen voorbij: het aha-moment toen de band op Hemelvaartsdag in Lochem in 1975 voor het eerst voor een groot publiek in het Achterhoeks zong (en ze een glimp opvingen van wat hun dialect-revolte op zang en muziek teweeg kon brengen); de eerste single bij het vaderlandse rock-icoon Peter Koelewijn die het stelletje zandkinkels in het ABN wilde laten zingen; de rel bij het optreden bij Toppop, waar een gebroken kleedkamerspiegel en een paar kapotte lampjes hen het imago van woestelingen verschafte, en uiteraard de ontdekking van de boer als minderheid en als symbool voor het oosterse – en naar algauw bleek het provinciewijde – onbehagen in de westerse superioriteitsaanspraken.

Author: JP Jos Palm Profiel Jos Palm

---